Τέχνη 17ος αιώνας
Ο 17ος αιώνας ήταν μια περίοδος μεγάλων καλλιτεχνικών επιτευγμάτων στην Ευρώπη, με το μπαρόκ στυλ στο αποκορύφωμά του. Ο 17ος αιώνας αναφέρεται συχνά ως η εποχή της θρησκευτικής τέχνης, με τα στυλ ζωγραφικής να κυριαρχούνται από μια κυρίαρχη διάθεση μελαγχολίας και μεγαλοπρέπειας. Αυτό ήταν από πολλές απόψεις μια αντανάκλαση της πολιτικής και θρησκευτικής αναταραχής της εποχής, με έργα που επικεντρώνονται σε θέματα όπως ο θάνατος, η κρίση, η πίστη, η σωτηρία και η Αποκάλυψη. Ωστόσο, ταυτόχρονα μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές εξελίξεις ήταν η εκκοσμίκευση της τέχνης. Με τον αυξανόμενο πλούτο και την πολιτιστική πολυπλοκότητα μεταξύ όλων των τάξεων, οι καλλιτέχνες στράφηκαν σε θέματα που θα απευθυνόταν σε ένα ευρύτερο κοινό. Ενώ πολλοί πίνακες συνέχισαν να δίνουν έμφαση σε θρησκευτικές τελετές, φιγούρες ή γεγονότα, υπήρχε μια αυξανόμενη τάση για τους καλλιτέχνες να παρουσιάζουν κοσμικά θέματα, όπως σκηνές από την ιστορία και τη μυθολογία. Αυτό επηρεάστηκε από το μεταβαλλόμενο πολιτικό κλίμα της εποχής - το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου το 1648 επέτρεψε στους ζωγράφους και τους γλύπτες να κάνουν την τέχνη τους πιο ρεαλιστική, ενώ υπήρχε επίσης ένα νέο ενδιαφέρον για την κλασική αρχαιότητα. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της τέχνης του μπαρόκ του 17ου αιώνα ήταν η χρήση πλούσιων και αντίθετων χρωμάτων, με τους καλλιτέχνες του μπαρόκ να προτιμούν μια τολμηρή παλέτα. Μεγάλο μέρος αυτής της χρωματικότητας προήλθε από την προσθήκη φωτεινών χρωστικών που κατέστησαν δυνατή χάρη στις νέες τεχνικές και μεθόδους ζωγραφικής που επέτρεψαν μεγαλύτερη ακρίβεια στην εφαρμογή του χρώματος στον καμβά. Άλλες νέες τεχνικές αυτής της περιόδου περιελάμβαναν την ανάπτυξη γυμνών σε φυσικό μέγεθος και μεγαλύτερη εστίαση στον ρεαλισμό, με τους καλλιτέχνες να δίνουν μεγάλη προσοχή σε λεπτομέρειες όπως η υφή - αυτό ήταν γνωστό ως "καλή ζωγραφική" ή "λεπτές τέχνες". Υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την όσο το δυνατόν ακριβέστερη απεικόνιση του φυσικού κόσμου. Αυτό περιλάμβανε την εμφάνιση φυτών, ζώων και άλλων αντικειμένων όπως φρούτα και λουλούδια με ρεαλιστικό τρόπο. Με αυτή τη νέα αίσθηση ρεαλισμού δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση στην απεικόνιση της καθημερινής ζωής και της ζωής των απλών ανθρώπων — η λέξη «είδος» χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει πίνακες που απεικόνιζαν καθημερινά θέματα. Τα στυλ της Αναγέννησης ήταν επίσης σημαντική επιρροή σε αυτήν την περίοδο, ιδιαίτερα στην Ιταλία. Καλλιτέχνες της υψηλής Αναγέννησης όπως ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Ραφαήλ ήταν ακόμα ενεργοί, ενώ οι νέες γενιές καλλιτεχνών ανέπτυξαν στυλ παρόμοια με τη δουλειά τους. Το μπαρόκ στυλ ήταν το κυρίαρχο καλλιτεχνικό κίνημα στην Ιταλία σε όλη αυτή την περίοδο, αν και υπήρξαν άλλες επιρροές από τον μανιερισμό και ακόμη και μερικά παραδείγματα νατουραλιστικής ζωγραφικής που εμφανίστηκαν στα μέσα του 17ου αιώνα. Η εκκλησία είχε κυρίαρχο ρόλο στην παραγωγή τέχνης καθ' όλη τη διάρκεια του 17ου αιώνα και πολλοί ζωγράφοι απασχολούνταν επίσης από εκκλησιαστικά ιδρύματα, όπως μοναστήρια ή μοναστήρια. Επιπλέον, οι καλλιτέχνες λάμβαναν συχνά οικονομική υποστήριξη από ευεργέτες - προστάτες που υποσχέθηκαν να παρέχουν υποστήριξη σε έναν καλλιτέχνη κατά τη διάρκεια της καριέρας τους με αντάλλαγμα το δικαίωμα να αγοράσουν έναν πίνακα στο τέλος της ζωής τους.
