Μετά τον ιμπρεσιονισμό
Ο μετα-ιμπρεσιονισμός ήταν ένα κίνημα τέχνης στα τέλη του 19ου αιώνα, που αναπτύχθηκε κυρίως από καλλιτέχνες στη Γαλλία. Ήταν μια αντίδραση ενάντια στον ιμπρεσιονισμό. Ο όρος μετα-ιμπρεσιονισμός εμφανίστηκε για πρώτη φορά μετά την έκθεση που πραγματοποιήθηκε από τους Les Indépendants το 1884, και έπρεπε να διακρίνει αυτό το πιο ριζοσπαστικό στυλ από το προϋπάρχον κίνημα με το οποίο είχε επικαλυπτόμενα μέλη. Για ζωγράφους όπως ο Vincent van Gogh, ο Paul Cezanne ή ο Paul Gauguin, η τέχνη τους ήταν ένα πινέλο με τη νέα πραγματικότητα της σύγχρονης ζωής. Αυτό το κίνημα αναπτύχθηκε σε μια εποχή που γνώρισε τεράστιες φιλοσοφικές και κοινωνικές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένων των επαναστάσεων, της βιομηχανικής επανάστασης και των προόδων της επιστήμης. Η μετα-ιμπρεσιονιστική τέχνη χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακό χρώμα, τολμηρή σύνθεση και συχνά συμβολικές εικόνες. Οι πίνακες προσπάθησαν να μεταδώσουν μια αίσθηση συναισθηματικής εμπειρίας. Ο μετα-ιμπρεσιονισμός είναι ένα από τα πρώτα πραγματικά μοντέρνα κινήματα στην τέχνη και ήταν επίσης μια από τις πρώτες συνειδητές προσπάθειες δημιουργίας ενός νέου στυλ που ξεφεύγει από τις ευρωπαϊκές παραδόσεις και επιρροές. Το όνομα του κινήματος προέρχεται από ένα βιβλίο που έγραψε ο Louis Leroy, που ονομάζεται "Les Indépendants", από όπου προέκυψε ο όρος μετα-ιμπρεσιονισμός. Οι μετα-ιμπρεσιονιστές καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν ζωντανά και μερικές φορές φανταχτερά χρώματα για να ενσταλάξουν έντονο συναίσθημα στο κοινό τους. Συχνά ζωγράφιζαν τοπία με έμφαση στις μεταβαλλόμενες καιρικές συνθήκες και στο φυσικό φως. Οι μετα-ιμπρεσιονιστές απέρριψαν την ιδέα της ζωγραφικής στα στούντιο τους, επιλέγοντας αντ' αυτού να ζωγραφίζουν έξω από την πόρτα σαν ρεαλιστές. Προκειμένου να αποτυπώσουν καλύτερα τα μεταβαλλόμενα φώτα και τα χρωματικά εφέ, συχνά ζωγράφιζαν γρήγορα με μεγάλες πινελιές ενώ μελετούσαν τη φύση. Οι μεταϊμπρεσιονιστές ζωγράφοι ήταν από τους πρώτους σύγχρονους καλλιτέχνες που ζωγράφισαν ρεαλιστικές σκηνές της καθημερινής ζωής. Η έμπνευση για την μετα-ιμπρεσιονιστική τέχνη προήλθε κυρίως από τη γαλλική ύπαιθρο. Ζωγράφισαν τοπία κοντά στο Παρίσι και σε μακρινά μέρη όπως η Προβηγκία, η Κυανή Ακτή και η Βρετάνη, αναζητώντας έμπνευση από τον καθαρό αέρα έξω από την πόλη. Πολλοί από τους καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν επίσης από τα έργα του Vincent van Gogh και την ειλικρίνειά του στη ζωγραφική καθημερινών αντικειμένων. Αυτή ήταν μια ριζική απομάκρυνση από τις παραδοσιακές πρακτικές τέχνης και έφερε τον μετα-ιμπρεσιονισμό στο μέτωπο της γενικής συνείδησης. Οι ζωγράφοι χρησιμοποίησαν έντονα χρώματα που δεν βλέπονταν παραδοσιακά μαζί, με impasto να δημιουργεί υφή και σπασμένο χρώμα για να μεταδώσουν μια αίσθηση αυθορμητισμού και συναισθήματος. Χρησιμοποίησαν επίσης έντονες, αφύσικες αντιπαραθέσεις χρωμάτων που δεν φοβήθηκαν να ξεφύγουν από τα όρια των παραδοσιακών συμβάσεων ζωγραφικής. Ο συνδυασμός των χρωμάτων επιλέχθηκε ειδικά για τις εκφραστικές τους ιδιότητες. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την τεχνική των ιμπρεσιονιστών, η οποία περιλάμβανε τη δημιουργία στρώσεων λεπτής βαφής για να επιτευχθεί ένα πιο ρεαλιστικό, λιγότερο εκφραστικό αποτέλεσμα. Οι μετα-ιμπρεσιονιστές ήταν πολύ επικριτικοί με τον ιμπρεσιονισμό στην εποχή τους. Ωστόσο, ορισμένοι κριτικοί έχουν δει ορισμένες ομοιότητες μεταξύ των δύο κινημάτων. Και οι δύο απέρριψαν τον ρεαλισμό ως αναπαραστατική καλλιτεχνική τεχνική και και οι δύο πίστευαν ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στη μελέτη της φύσης για να μπορέσουν να αποτυπώσουν το πλήρες φάσμα των λεπτομερειών της στο έργο τέχνης τους.